Nooit gedacht dat ik ooit terug iets op Tumblr zou zetten na een onderbreking van enkele jaren. Maar nood breekt nu eenmaal wet. En niet de wet voor behoud van gedoe voor alle duidelijkheid. We leven nu eenmaal in speciale tijden en we moeten er ons allen aan aanpassen.
Ik heb ook mijn eigen blog en ja, dit bericht had ik ook daar kunnen plaatsen, maar beste vrienden, ik heb besloten om daar zo min mogelijk berichten over de huidige crisis te plaatsen. Kwestie van eens het over is die berichten niet al te vaak te moeten zien. Het liefst van al zou ik willen dat deze moeilijke periode snel voorbij is en we opnieuw ons leven kunnen beginnen. Weer gewoon naar ons werk kunnen gaan en mensen helpen. Maar nu moet dat helpen dus even op een andere manier. En daarom neem ik nu vandaag op deze mooie zonnige warme Paasmaandag even de tijd om dit bericht uit te tikken op mijn iPad.
De dag na de aankondiging van de maatregelen was ik nog gewoon aan het werk. Buiten op straat stond een lange file aan een bakker. Mensen waren wellicht brood aan het hamsteren. Bij het verlaten van de straat in die gemeente waar ik toen was voor mijn werk moest ik eerst voorbij een rotonde gelegen in de omgeving waar nogal wat grote winkels zijn gevestigd. De Colruyt was er 1 van en ook daar was het redelijk druk op straat en ook binnen waren ze wellicht volop aan het hamsteren. Vooral WC-papier en droge voeding en van dat soort dingen wellicht. Maar verder op de grote baan was het redelijk rustig. Zelf bleef ik die dag gewoon mijn werk doen maar dan op een andere manier als voorheen. Geen handen geven meer en van dat soort dingen.
Dat weekend viel ook mijn sociale leven stil. Ik bleef gewoon thuis in mijn kot en kwam enkel buiten om naar de winkel te gaan of om te gaan werken want dat bleef helaas nog nodig. Al deed het toch steeds vreemd en was het met een dubbel gevoel. Met soms wel eens een dipje en zo. Normaal ga ik elke week op bezoek bij een vriend en doen we dan wel eens een leuke uitstap. Al van in het begin heb ik gezegd dat ik een tijd niet meer zou komen. Ik heb dat trouwens ook tegen mijn oma en ouders gezegd en behalve een praatje aan het raam of om boodschappen af te zetten ben ik er fysiek niet geweest en al helemaal niet binnen. Dit ook mits het feit dat ik veel buiten kom met mijn werk.
Inmiddels is dat werk al wat minder gezien ik sinds kort een functie heb die ik ook deels van thuis uit kan doen. Toen ik hierover trouwens telefoon kreeg had ook dat maar een beperkte invloed op mijn humeur. Ik was het wel maar het kwam niet door.
Dus ja, ook ik bleef de afgelopen tijd gewoon in mijn kot zo veel als mogelijk. Normaal ga ik maandag altijd naar de Lidl om mijn wekelijkse aankopen. Wel voortaan ga ik weer naar de grote Carrefour en doe ik aan self-scanning en ook aan de kassa sta ik niet meer in de rijd maar raak ik enkel het scherm van de self-scanning aan. En liefst dan zo min mogelijk. Dat gaat redelijk goed, pas dit weekend moest ik even in de rij staan. De mensen voor en na mij en bij uitbreiding de ganse rij hielden voldoende afstand.
De afgelopen week ben ik ook weer beginnen wandelen maar ook daar ben ik inmiddels mee gestopt omdat het te druk aan het worden is. Dat is meteen het nadeel van wonen in in een stad vlakbij een park. Dus ja, morgen zal het buiten komen weer beperkt zijn tot gaan werken. En ik vermoed dat we dat nog even enkele weken gaan moeten volhouden. En wellicht zullen we het nog gans dit jaar merken. Op het nieuws zag ik dit weekend dat ouderen en mensen met een Medische achtergrond zich wellicht nog een tijdje zullen moeten aanpassen.
Dat laatste was even slikken want daar hoor ik zelf helaas ook een beetje bij. Jaren geleden ben ik namelijk ook door het oog van de naald gekropen na een serieus uit de hardgelopen keelontsteking. Toen heeft de zorg mij ook er door moeten zeulen. Gelukkig heb ik hier nu nog minimale last van. Ik heb toen ook beslist om wat anders te gaan leven en er meer van te genieten. En tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik er nog mag zijn. En ik hoop dat de mensen die nu in de ziekenhuizen aan het vechten dit binnen korte tijd ook mogen zeggen. Of ik je nu ken of niet, veel succes gewenst.
Dus ja,beste vrienden, bij deze mijn oproep. Respecteer de opgelegde regels en daag het lot niet uit. Hou afstand en doe geen domme dingen. Beging geen feestjes te geven of generaties te mengen. Doe even aan het nieuwe normaal en daarna mag je hopelijk binnenkort weer volopleven eens dit allemaal voorbij is. Doe het niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving en de rest van de wereld. Ik dank u voor uw aandacht en wens u nog een aangenaam en gezond leven toe.